-
1 tytuł
tytuł książki Buchtitel m;tytuł filmu Filmtitel m;pod tytułem unter dem Titel;tytuł naukowy akademischer Grad m;tytuł doktora Doktortitel m;tytuł mistrzowski SPORT Meistertitel m -
2 tytuł
сущ.• заглавие• заголовок• звание• название• наименование• титр• титул* * *1) (naukowy) звание2) tytuł (np. książki) заглавие, заголовок, название3) tytuł (np. szlachecki, kościelny) титул, звание, сан4) tytuł (prawny) титул, правоstrona tytułowa титул (титульный лист)* * *♂, Р. \tytułu 1. заглавие ň\tytuł, заголовок;pod \tytułem под заглавием;
2. (nazwa rodowa itp.) титул;\tytuł książęcy княжеский титул;
3. (naukowy, zawodowy) звание ň;\tytuł inżyniera звание инженера; ● \tytuł wykonawczy юр. исполнительный лист;
\tytułem (z \tytułu) czegoś на основании чего-л.; в силу чего-л.* * *м, Р tytułu1) загла́вие n; заголо́вокpod tytułem — под загла́вием
2) (nazwa rodowa itp.) ти́тулtytuł książęcy — кня́жеский ти́тул
3) (naukowy, zawodowy) зва́ние ntytuł inżyniera — зва́ние инжене́ра
•- tytułem czegoś
- z tytułu czegoś -
3 tytuł
książka pod \tytułem... das Buch mit [ lub unter] dem Titel...\tytuł naukowy akademischer Grad [ lub Titel]\tytuł doktora/profesora Doktor-/Professorentitel m3) ( godność)\tytuł szlachecki Adelstitel m, Adelsprädikat nt\tytuł honorowy Ehrentitel m4) sport\tytuł mistrzowski Meistertitel m5) ( podstawa) für, alsotrzymać pieniądze \tytułem czegoś Geld für etw bekommen6) jur\tytuł egzekucyjny Vollstreckungstitel m\tytuł własności Eigentumstitel m
См. также в других словарях:
tytuł — m IV, D. u, Ms. tytułule; lm M. y 1. «napis, nagłówek książki, dzieła literackiego, naukowego lub poszczególnych jego rozdziałów, nazwa czasopisma, artykułu, także nazwa sztuki teatralnej, filmu, utworu muzycznego, jakiejś imprezy itp.; nagłówek… … Słownik języka polskiego
frontyspis — m IV, D. u, Ms. frontyspissie; lm M. y 1. «tytuł (książki) wkomponowany w rysunek, umieszczony na osobnej karcie» 2. «rycina, np. portret autora, poprzedzająca kartę tytułową» ‹śrdwłc.› … Słownik języka polskiego
wabik — m III, DB. a, N. wabikkiem; lm M. i łow. «przyrząd do wabienia zwierzyny, np. piszczałka, trąbka, gwizdek, naśladujący głosy zwierząt» Polować z wabikiem na głuszce. przen. «to, co wabi, pociąga, nęci, budzi w kimś zainteresowanie» Dziewczyna z… … Słownik języka polskiego
przesylabizować — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk Ia, przesylabizowaćzuję, przesylabizowaćzuje, przesylabizowaćany {{/stl 8}}{{stl 7}} powiedzieć, przeczytać coś, dzieląc wyrazy na sylaby, sylabizując : {{/stl 7}}{{stl 10}}Przesylabizować tytuł książki. Przesylabizować … Langenscheidt Polski wyjaśnień
karta — ż IV, CMs. kartarcie; lm D. kart 1. «luźny kawałek papieru, różnego kształtu i różnej wielkości (często druczek, formularz, dokument); także: część składowa książki, zeszytu, czasopisma itp., obejmująca dwie stronice» Czysta, zapisana karta.… … Słownik języka polskiego
tytulatura — ż IV, CMs. tytulaturaurze; lm D. tytulaturaur 1. «dane dotyczące książki, zawierające: nazwisko autora, tytuł, adres wydawniczy oraz dane dotyczące formy wydawniczej» 2. przestarz. «tytuł, tytuły przysługujące komuś» Tytulatura monarchy, księcia … Słownik języka polskiego
tytułowy — tytułowywi 1. «dotyczący tytułu, odnoszący się do tytułu nagłówka; nagłówkowy» ∆ Karta tytułowa, strona tytułowa «pierwsza lub trzecia zadrukowana stronica książki, zawierająca tytuł dzieła, nazwisko autora, nazwę instytucji wydawniczej i… … Słownik języka polskiego
przedtytuł — m IV, D. u, Ms. przedtytułule; lm M. y druk. «tytuł wstępny umieszczony na pierwszej stronie książki, podający nazwę książki, pełną lub skróconą» … Słownik języka polskiego
boczek — m III, D. boczekczku, N. boczekczkiem; lm M. boczekczki 1. zdr. od bok w zn. 1 Ułożyć dziecko na boczku. 2. «mięso z boku wieprza, dolna część półtuszy wieprzowej» Boczek gotowany, wędzony. Plasterki boczku. Jajecznica na boczku. 3. pot. tylko w… … Słownik języka polskiego
kontrtytuł — m IV, D. u, Ms. kontrtytułule; lm M. y druk. «tytuł wydania zbiorowego dzieł, umieszczany na lewej (parzystej) stronicy książki, obok właściwego tytułu danego tomu, umieszczonego na prawej (nieparzystej) stronie» … Słownik języka polskiego
norma — ż IV, CMs. normamie; lm D. norm 1. «ustalona, ogólnie przyjęta zasada; reguła, przepis, wzór; w etyce: zasada postępowania, dyrektywa wyznaczająca obowiązek określonego zachowania się w danej sytuacji przez odwołanie się do odpowiednich ocen i… … Słownik języka polskiego